เรื่องเล่าที่มีคำถาม จากใจสถาปนิกรุ่นเยาว์ ถึงวิถีชนเผ่าปกาเกอะญอ

ชาวปกาเกอะญอ แบ่งป่าเป็น 4 ประเภท คือ 
“ป่าต้นน้ำ” ที่เป็นป่าที่คอยดูดซับน้ำและคายน้ำออกมาจนเกิดเป็นลำธารขนาดเล็ก ไหลรวมกันจนเป็นแม่น้ำในที่สุด และเมื่อเป็นป่าที่มีแหล่งกำเนิดน้ำจึงมีความอุดมสมบูรณ์ทั้งในด้านพืชพรรณ และสัตว์ป่า 
“ป่าอนุรักษ์” ป่าที่มีพืชพรรณขนาดใหญ่หรือมีสัตว์ป่าหายาก ซึ่งป่าทั้งสองข้างต้นนี้ชาวปะกาเกอะญอจะให้ความสำคัญและอนุรักษ์เป็นอย่างมาก โดยจะมีการพึ่งพิงป่าทั้งสองนี้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้นเช่น การหาสมุนไพรรักษาโรค การหาสีย้อมผ้า และการล่าสัตว์ขนาดเล็กเป็นต้น 
“ป่าใช้สอย” จะเป็นป่าที่ชาวปกาเกอะญอ เอาไม้ในป่ามาใช้งานเช่น ทำเครื่องจักสาน และสร้างบ้านเป็นต้น ซึ่งจะมีการใช้ทั้งไม้เกือบทุกประเภทในป่านี้ และจะมีการปลูกต้นไม้ทดแทนเพื่อคืนกลับให้ป่าอยู่เสมอ  
“ป่าทำกิน” เป็นป่าที่ชาวปะกาเกอะญอ เอาไว้ทำไร่ปลูกพืชเพื่อเอาไว้บริโภคและสร้างรายได้ ซึ่งไร่ที่พวกเขาทำจะเป็นระบบไร่หมุนเวียนที่มีการหมุนเวียนเปลี่ยนที่เพื่อพักฟื้นหน้าดินเพื่อให้ป่าได้ฟื้นฟูและเพิ่มแร่ธาตุของหน้าดินให้มากขึ้น โดยจะใช้พื้นที่ป่าส่วนหนึ่งเป็นเวลาหนึ่งปีและจะปล่อยให้พื้นที่นั้นฟื้นฟูอีกเจ็ดปีจึงจะกลับมาใช้ทำไร่ใหม่ ซึ่งเป็นระบบหมุนเวียนที่ทำให้เกิดการฟื้นฟูและการใช้งานสลับกันไป ทำให้ดินยังคงสภาพดีและสามารถปลูกพืชโดยไม่ต้องใช้ปุ๋ย ประกอบกับการปลูกพืชที่หลากหลายเช่น ข้าว พริก มะเขือ ฟักทอง และอื่นอีกมากมาย  อีกทั้งมีการปลูกพืชที่ใช้กันศัตรูพืชให้กระจายรวมอยู่ด้วย ทำให้เกิดข้อดีมากมายเช่น ไม่ต้องใช้สารเคมีทั้งในพืชและในดิน สามารถป้องกันการแพร่ระบาดของโรคของพืชได้เนื่องจากพืชชนิดเดียวกันไม่ได้อยู่ติดกันเหมือนพืชเชิงเดี่ยว และมีการร่วมมือกันของชุมชนในการเก็บเกี่ยวเนื่องจากแต่ละคนปลูกพืชไม่เหมือนกันจึงมีระยะเก็บเกี่ยวไม่เท่ากันจึงสามารถช่วยกันเก็บเกี่ยวได้ เป็นต้น