เรียนรู้คุณค่าแห่งชีวิต | ชีวิตใหม่ที่เป็นสุขจาก‘มะเร็ง’ : พีรดา พีรศิลป์

      เมื่อเปลี่ยนแปลงตัวเองอีกครั้งจนหายดี การเป็นมะเร็งถึง 2 ครั้ง ย่อมหมายถึงการได้เห็นความไม่แน่นอนของชีวิตอย่างใกล้ชิดผ่านตัวเอง เมื่ออนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน ปัจจุบันจึงเป็นสิ่งที่เธอให้ค่ามากที่สุด

      “ครั้งนี้แหละที่ทำให้เรารู้สึกว่า เวลาเราทำอะไรผิด เราอยากจะขอโทษ เมื่อก่อนไม่สนหรอก ช่างแม่ง กูถูก ทั้งๆ ที่กูผิด แต่กูก็ไม่ขอโทษ จะเป็นแบบนั้น ไม่รู้จะยึดกับศักดิ์ศรี ทิฐิ หรือ อัตตา อะไรไปทำไม เดี๋ยวพรุ่งนี้ตายไปแล้วไม่ได้ขอโทษสิ ยิ่งเสียใจ ไปเป็นผีมานั่งคิด รู้งี้บอกดีกว่า ถ้าเรามีโอกาสปุ๊บจะรีบขอโทษหรือรีบเคลียร์เลย เราไม่ชอบให้อะไรค้างอยู่ในใจ จะรู้สึกไม่สบายใจ”

      “เราก็คือคนธรรมดาคนหนึ่ง ก็มีโกรธ เวลาใครทำให้โกรธ แต่พอเรารู้สึกตัวว่าเราโกรธแล้ว เฮ้ย หยุด หยุดเลย ช่างมันเถอะ เราหยุดก่อน ไปทำอย่างอื่น มองไปที่อื่น ให้มันเบาลง ให้มันหายไปเร็วที่สุด อย่าเสียเวลากับความทุกข์ เพราะมันทำให้ความสุขเราน้อยลง พอเราคิดได้แบบนี้ เราก็ปล่อยง่าย มันมีสติ”

      “เราต้องทำต้นทุนสุขภาพให้ดี เพื่อให้ง่ายต่อการรับมือโรคต่างๆ อย่างตอนนี้เราไม่ได้แข็งแรงแค่ข้างนอกเท่านั้น ข้างในเราก็แข็งแรงด้วย ถ้าเกิดเป็นขึ้นมาจริงๆ ก็แค่รักษาไป เพราะเราไม่สามารถบอกมันได้ว่า ไม่ต้องกลับมา เราถือว่ามะเร็งเป็นเพื่อน อยู่ด้วยกันมาตลอดก็เลยรู้ว่าต้องรับมืออย่างไร และก็สู้จนถึงที่สุดนั่นแหละ

      นอกจากไม่เสียเวลากับความทุกข์ หลิงยังไม่เสียเวลากับความสุขของเธอเช่นกัน

      “ตอนไปเที่ยวต่างประเทศ เห็นคนขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยวเป็นกลุ่มบ้าง คนเดียวบ้าง เรารู้สึกว่าชีวิตเขาเป็นอิสระมากเลย เลยคิดว่าถ้ามีโอกาสก็อยากลองดูบ้าง จนวันหนึ่งได้ดูวิดีโอผู้หญิงฝรั่ง 6-7 คนกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ ถ่ายออกมาสวยมากเราก็ยิ่งรู้สึกต้องทำให้ได้สักวัน ระหว่างนั้น ก็เลยถามตัวเองว่าสักวันคือเมื่อไหร่ ก็เลยตัดสินใจทำเลย หาข้อมูล ซื้อเลย

      “ตอนนั้นซื้อเงินสดเลย เพราะคิดว่าพรุ่งนี้จะตายหรือเปล่ายังไม่รู้ แล้วสุดท้ายเงิน 400,000 บาท จะได้ใช้หรือเปล่า ถ้าให้เก็บเพื่อจะมารักษาตัว ไม่เอาหรอก ไม่มีทางเลย และถ้ามัวแต่ฝัน อ้างโน่น อ้างนี่ก็คงไม่มีทางได้ทำ”

      เธอตัดสินใจซื้อรถทั้งที่ตอนนั้นยังขับมอเตอร์ไซค์แบบมีคลัตช์ไม่เป็นด้วยซ้ำ ระหว่างที่รอรถมาส่ง หลิงจะหาเวลาไปเรียนฝึกขับที่ศูนย์ฝึก จนรถมาถึงและเริ่มขับจนชำนาญ เธอจึงได้เริ่มไปออกทริปดังที่ใฝ่ฝันไว้

      “ตอนนั้นไปกับกลุ่มพี่ๆ มอเตอร์ไซค์อีก 5 คน ไม่รู้จักใครเลย แต่อยากไป ขี่ไปลาว ต้องมีทักษะระดับหนึ่งเพราะถนนลำบาก แต่เราเชื่อว่าไปได้ ซึ่งก็ต้องขอบคุณพวกพี่เขามากที่ให้เราไปด้วย จำได้ว่าเส้นทางจากเวียงจันทน์ไปวังเวียงนั้น ต้องใช้คำว่าโคตรสวยเลย ฟินมาก สวยมาก ถนนตัดผ่านไปตามภูเขา เราขอบคุณตัวเองในหมวกกันน็อกเลย ที่เลือกขี่มอเตอร์ไซค์ ขอบคุณตัวเองที่มาอยู่ตรงนี้ น้ำตามันซึมออกมาเลย เรารู้สึกว่าเป็นช่วงชีวิตที่โคตรดี”